Wspomnienia... szanujmy...

i wszystko, co z nimi związane.
Nie da się ich ani zmierzyć, ani zważyć, są bezcenne. Nawet, gdy są przepełnione żalem. Wszystkie wspomnienia są ważne - mam wiele wspomnień miłych, ale też sporo przepełnionych goryczą. O tych smutnych staram się mniej myśleć. Wolę te przyjemne.

Przekładałam wczoraj na półkach moje serwetki; różnej maści: szydełkowe, robione na drutach, wyszywane krzyżykami, z haftem płaskim, z haftem richelieu. Sporo tego tu mam, a ile porozdawałam!? - zawsze była jakaś okazja i własnej roboty prezent pod ręką.
Tak mi się przy tym zebrało na wspominki. Co chwyciłam jakąś serwetkę, to przypominały się okoliczności związane z jej wykonaniem. 

Tę robiłam, gdy "gniłam" w łóżku, bo byłam przeziębiona, tę robiłam w pociągu, gdy dojeżdżałam na studia. Inną z kolei wykonałam siedząc w szpitalu przy łóżku ciężko chorej Mamy, która z tej choroby nie wyszła. 

Jeszcze inna kojarzy mi się ze studiami, gdy wolałam robić wszystko, byle odwlec przygotowanie się do okropnego egzaminu.
Och! Mnóstwo tych wspomnień, bo i lat trochę minęło. Narobiłam tych różności w moim życiu. Gdyby do serwetek dorzucić jeszcze wszelkie wyroby dziane (swetry, kamizelki, sukienki i inne), wyroby makramowe oraz przeróżne inne drobiazgi, to wspomnieniom nie byłoby końca. Na podstawie tych moich robótek mogłabym odtworzyć całe moje życie.

 Serweta, w zasadzie obrus, który robiłam będąc chora, teraz jest używany najczęściej w okresie świąt Bożego Narodzenia. Do dziś obrus ten wszystkich zachwyca, a ja osobiście darzę go szczególnym sentymentem.
Umieściłam na nim - rozrzuciłam w określonym porządku - płatki (śnieżynki) w odcieniach zieleni. Właśnie takie:

 

 

 Takie drobne motywy świąteczne, zdobią serwetkę na mały, okrągły stolik.

 

 

Inne moje wspomnienia.