Ślimak i klucz

Będąc małą dziewczynką z blond warkoczem, często w babcinym ogródku przyglądałam się ślimaczkom z domkiem na grzbiecie i mówiłam do nich: "ślimak, ślimak pokaż rogi, dam ci sera na pierogi...". 

Znacie to, prawda?

Czasami mnie posłuchały i wysunęły się ze skorupki, ale czasami po prostu mnie ignorowały.

Ostatnio, któregoś słonecznego dnia zauważyłam go będąc na mojej działce.

Ułożył się na miękkim wrzoścu. :)

Nigdy przedtem nie widziałam takiego wielkiego ślimaka na działce, a w tym roku już któryś raz z kolei zauważyłam tego gościa. 

Musiałam to uwiecznić, bo nie zawsze mam okazję na takie spotkanie. :)

 

Czyżby to za każdym razem był ten sam, bo spodobał mu się mój ogródek?

Przeniosłam go na kamień i czekałam...

 

Pogadałam sobie z nim i pozwoliłam, by w słońcu trochę powygrzewał się na kamieniu we wrzosowisku. 

 

 

Chwilę to trwało, ale w końcu ruszył się i zaczął wysuwać się ze swojej skorupki.

 

Powoli wysuwał się z domku i zaczął też wysuwać rogi...

 

 

Coraz bardziej...

 

Coraz bardziej...

 

W końcu pokazał się w swej okazałości.

 

I jeszcze spojrzenie z drugiej strony domku.

 

Obserwując ślimaka, słyszałam ptaki, jak w oddali nawoływały się i zbierały do odlotu.

Gdy zebrała się spora grupa, zaczęły formować klucz.

Ruszyły do odlotu, gdy jeszcze klucz nie był w pełni uformowany, a że były dość daleko ode mnie, to na zdjęciu są mało wyraźne, ale widać tworzący się klucz. 

 

Jak w piosence: "... ci odlatują, ci zostają..."

Ptaki odleciały, a ślimak został.