Chwila nieuwagi - wspomnienie

Ten wpis zostawiam na pamiątkę tego, co przytrafiło mi się w poprzednim miejscu.
 
"Szczęście przyjaciół rodzi,
nieszczęście doświadcza ich wierności"
Seneka

Chwila nieuwagi i stało się nieszczęście.
Straciłam możliwość edycji blogów.

Byłam zrozpaczona, zła na siebie za tę nieuwagę, poczułam się bezsilna i miałam jeden mętlik w głowie - co robić, gdzie pisać, bym znów mogła dalej blogować i być wśród Was.
Czułam się tak, jakbym straciła coś dla mnie najcenniejszego.

Wprawdzie trwało to dwa tygodnie - dla niektórych niezauważalne, ale niektórzy zwrócili uwagę, że jak w moim przypadku, to trochę za długo.
Dla mnie te dwa tygodnie trwały wieczność, czułam się jak zagubiona dziewczynka w wielkim mieście, w kosmosie...
To były dla mnie bardzo trudne chwile, które rozciągały się w nieskończoność.

Nikomu, naprawdę nikomu nie życzę tego, co mnie spotkało, nikomu nie życzę utraty dostępu do konta, tej niemocy i przeżywania takiego stresu giganta i tylu zabiegów, by to konto odzyskać.

Nie siedziałam bezczynnie, ale przeszukałam różne fora, na których znalazłam trochę informacji o tym, co w takiej sytuacji mogę uczynić ze swoje strony.
Napisałam mnóstwo listów do odpowiednich Zespołów Pomocy i czekałam, czekałam... i pisałam, pisałam... i znów czekałam - to czekanie było najgorsze.

Moje blogowanie stanęło pod znakiem zapytania.
O mały włos straciłabym możliwość kontynuowania tych blogów, które prowadzę od trzech i ponad trzech lat.
Na zakładanie nowych pewnie nie zdecydowałabym się - w tamtej chwili nie miałam na to najmniejszej ochoty.

W końcu doczekałam się, a moja radość była przeogromna.

Stało się to w dniu, w którym przypada rocznica powstania blogu "Moje, splocikowe oczka...".
Poczułam się, jakbym urodziła się na nowo.

Szczególnie gorąco dziękuję Vivictorii, której reakcją byłam bardzo mile zaskoczona, a która zapoczątkowała wątek na forum, podała informację na swoim blogu i uczyniła wiele innych kroków.

Dziękuję też osobom, które pisały listy do Pomocy i wspierały mnie na forum, w komentarzach blogowych...
Do osób tych także kieruję moje serdeczne podziękowanie.
Ewcia116, Hrabina.ee, Makneta, Urszula97, Dagny14, Magduniar3 - jesteście wspaniałe i kochane.

Pomoc przyszła także od przyjaciół, którzy nie zapomnieli o mnie i o tym, że chętnie pomagałam im, gdy Oni sami potrzebowali pomocy.
Wiele osób napisało do mnie maile, w których było mnóstwo ciepłych i podtrzymujących słów.
Osoby te wyjaśniały, że nie chcą wypowiadać się w komentarzach, bo kierują słowa wyłącznie do mnie, a nie do czytających moje blogi.

Wszystkim jeszcze raz bardzo serdecznie dziękuję za przemiłe słowa otuchy i wsparcia, za dobre serce, za wszelkie działania w mojej sprawie.

Nazbierało mi się sporo zaległości nie tylko w pisaniu, ale także w odwiedzaniu - teraz będę sukcesywnie wszystko nadrabiać.
Obiecuję odpisać na wszystkie listy, ale uprzedzam - to trochę potrwa.

"Dobre słowo leczy smutek"
Menander 

*******************

DZIĘKUJĘ WAM
ZA WSZYSTKIE DOBRE SŁOWA