To się nazywa... "łokieć tenisisty"

Tenisistką nie jestem, ale łokieć mam.
Już ponad miesiąc dokucza mi ten łokieć, więc udałam się w piątek tam gdzie trzeba i dowiedziałam się, że to "łokieć tenisisty".
Otrzymałam odpowiednie środki i instrukcje, no i oczywiście polecenie: "oszczędzać" rękę, bo inaczej trzeba będzie ją unieruchomić.
To jest zasadniczy powód, że w tym roku nie robię wielkanocnych ozdób ani szydełkiem, ani na drutach. 

Zastanawiałam się, co ja biedna pocznę - notoryczna robótkowiczka z nieczynną prawicą.
Na pewno nie ruszę szydełka i drutów, bo tu muszę angażować prawą rękę - w tej sytuacji nie wolno mi, a poza tym nie chcę przedłużać leczenia i rehabilitacji, co i tak potrwa za długo, jak dla mnie.

W tym momencie szczerze pozazdrościłam leworęcznym i... wpadłam na szatański pomysł.
Krzyżyki stawiałam, gdy już łokieć pobolewał, więc co mi szkodzi spróbować robić je lewą ręką.

Jak pomyślałam, tak zrobiłam.
Prawa ręka służy jedynie do nawlekania igły, zaczynania i kończenia wyszywania danym odcinkiem nitki oraz do ucinania końcówek.
Mogę więc kontynuować rozpoczęty parę dni temu samplerek świąteczny - ale czy uda mi się go skończyć na czas?

Prawa ręka (w opasce) oparta jest na poręczy fotela i przytrzymuje tamborek, zaś lewa stawia krzyżyki.
Co chwilę zmieniam sposób trzymania tamborka, bo na dłużej w taki sposób się nie da.

Idzie mi trochę opornie i nieporadnie, ale rozkręcam się - wiadomo, na naukę nigdy nie jest za późno :))